Σπέρμα από δέντρα που ανήκουν στο είδος της κουκουναριάς ή του πεύκου.

Οι κουκουναρόσποροι βρίσκονται μέσα στο σκληρό κέλυφος των κώνων του δέντρου και καλύπτονται από μια μαύρη επίστρωση που αφαιρείται εύκολα. Έτσι παίρνουμε τον ανοιχτόχρωμο μακρύ σπόρο, που χρησιμοποιείται στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική.  Δεν είναι βρώσιμοι οι καρποί από όλα τα δέντρα, αλλά από συγκεκριμένα είδη πευκών.

Η γεύση τους είναι γλυκιά και συνήθως θυμίζει κάπως αυτή του αμυγδάλου,  αλλά με μια αμυδρή γευστική απόχρωση του πεύκου.

Το κουκουνάρι τρώγεται ωμό ή ψημένο και χρησιμοποιείται τόσο σε αλμυρές όσο και γλυκές μαγειρικές παρασκευές. Συνηθίζεται ιδιαίτερα να καβουρδίζεται και να χρησιμοποιείται σε σαλάτες, στο πιλάφι και στα ζυμαρικά. Επίσης όμως το βρίσκουμε σε πιάτα με κρέας και σάλτσες. Το κουκουνάρι είναι βασικό συστατικό της σάλτσας «πέστο» και γενικότερα εντοπίζεται πολύ στην ιταλική κουζίνα. Φυσικά, έχει σημαντικό ρόλο στη μαγειρική παράδοση πολλών ακόμα περιοχών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, της Μέσης Ανατολής, της Μεσογείου και των νότιων Ηνωμένων Πολιτείων.

Στην αγορά βρίσκουμε ελληνικούς κουκουναρόσπορους σε πολύ μικρές ποσότητες, αφού η καλλιέργεια των αντίστοιχων δέντρων δεν έχει διαδοθεί ιδιαίτερα. Οπότε, εισάγουμε κουκουνάρι, κυρίως από την Κίνα, την Τουρκία και την Ισπανία. Το κουκουνάρι και ο σπόρος του είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένα με την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, κατά την οποία μάλιστα, αυξάνεται ιδιαίτερα η ζήτησή τους.

Το κουκουνάρι πρέπει να έχει ομοιόμορφο χρώμα και καλή, καθαρή γεύση. Επειδή αλλοιώνεται σχετικά γρήγορα και χαλάει η γεύση και η οσμή του, διατηρήστε το σε αεροστεγές δοχείο για 1-2 μήνες ή στο ψυγείο μέχρι 6 μήνες το πολύ.

Διατροφικά, είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία, όπως ο σίδηρος, το μαγγάνιο και ο ψευδάργυρος. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι εκτιμούσαν ιδιαίτερα την θρεπτική του αξία και θεωρούσαν μάλιστα ότι έχει αφροδισιακές ιδιότητες.